Op zich niet zo interessant doch het geeft de lezer een context dus toch maar een stukje over onszelf.
Sinds halverwege de jaren 80 is bij mij het muntje ‘je krijgt wat je beloont’ gevallen. Begin ‘90 maakte ik kennis met het ‘klikkeren’. Met name het trainen van roofvogels was erg leerzaam want waarom zouden die naar joú terugkomen als je ze hebt losgelaten?
Ooit echt grote krokodillen verzorgd? Is aan te raden; maakt je vol-le-dig bewust van de evolutionaire ‘programmering’ van dieren en hun gedrag. Het zet je ook op je plek: je bent óf slimmer óf voer.
Pas door onze verhuizing naar het bergachtige hart van Andalucía kwamen we in de omstandigheden waarvan we vonden dat ze geschikt waren om paarden te houden. Voor ons is het op een wei houden van een familiegroep, dus met hengst, essentieel. Een logisch gevolg is dat er geen ijzers onder kunnen bijvoorbeeld. Ook staan ze zonder halster op een relatief fikse ruimte.
Onze woonomgeving is een vrij hoog gelegen bergvallei met rondom bergen. Dit maakt het lokale klimaat vrij ruig met grote verschillen in dag en dag en zomer en winter. Het verschil tussen het maximum van zomerdag en minimum winternacht in één jaar kan zomaar 60 graden zijn.
We rijden voornamelijk over paden van basaltsplit en door het bergachtige terrein wat op zijn gunstigst soort van rul met keien is maar meestal steenslag op rots. Omdat dit allemaal knap zwaar is hebben we lokaal geboren en in kudde getogen paarden gekocht.
Ons rijdoel is niet meer en minder dan te paard van de natuur in de wijde omgeving te genieten. Dat betekent echter veel kilometers door echt zwaar terrein onder voor paarden vaak extreem warme weersomstandigheden.
Ontspannen ‘a-la-brida’ is voor ruiter en paard het minst belastend. Voor die belasting en ook de wendbaarheid in het terrein moet het paard het zwaartepunt naar de achterhand kunnen verplaatsen. Het weerstandsloos beleren en rijden ervaren wij als het meest veilig en het is uiteraard het leukst met positief belonen.
Het letterlijk onbeteugeld rijden was voor mij geen doel. Bij het ontwikkelen van meer vaardigheid in de picadero bleek echter duidelijk dat Arabella het zonder hoofdstel en teugels véél fijner vond en daarom heb ik het gewoon eens geprobeerd; alsof ik op Pegaso reed.
Sindsdien is dit een deur gebleken die open ging naar een wereld van onvermoede rijervaringen. Ik vind echter dat het teugelloos rijden geen doel op zich mág zijn: op een ‘bitless bridle’ kun je ook prima weerstandsloos verzameld rijden.
We hebben op het moment een hengst, vier merries en een muildiermerrie. De merrie Arabella en de hengst Capricho zijn echt míjn rijpaarden: dat voelen zij sterker zo dan ik. Arabella is een nerveuze en zeer dominante merrie, de leidmerrie en Capricho een echte macho haremhengst die geen bedenktijd nodig heeft om over het land passerende zwerfhonden aan te vallen wanneer hij die als een bedreiging ziet voor zijn familie.
Verder hebben we nog een aardige andere ‘veestapel’, maken we zelf geitenkaas, hebben we een ecologische moestuin en verbouwen we het grootste deel van de behoefte aan weidehooi zelf op eigen land.
HC